Moja droga

xplode

jw: czy życie zakonne jest trudne?
Zależy mi głownie na odpowiedziach osób "powołanych"
skąd wiedzieliście, że to akurat ta droga jest właściwa?
czy ciężko było się "przestawić"?
jak wyglądały wasze pierwsze dni w zakonie/zgromadzeniu/klasztorze?

Bobo

Obawiam się, że Twoje pytanie za kilka dni odejdzie w otchłań niepamięci... jakoś 'powołani' nie odpowiadają, a przecież moderator tego forum to... zdaje się jakiś zakonnik Mruga

Moim zdaniem, choć nie mam z tym nic wspólnego... to z obserwacji dostrzegam, iż to... dość trudna a nawet wręcz dramatyczna decyzja. Ilość sex-afer wskazuje tylko na to, że ci ludzie się po prostu męczą... może nie wszyscy bez wyjątku, ale chyba lepiej nie myśleć, że Ja byłbym mimo wszystko wyjątkiem Wesoly

Hej!

Po drugie... dlaczego się zamykać? Skoro Jezus polecił: 'Idźcie i nauczajcie...', więc, jak trafisz do Kamedułów Bosych i będziesz spał w trumnie na boso, jak wywiążesz się z tego polecenia Jezusa...? Mruga

salwinia

z życiem zakonnym nie mam za wiele wspólnego, ale natomiast znam bardzo wielu kapłanów, zakonników i bardzo wiele sióstr zakonnych.
Z obserwacji mogę powiedzieć ci tyle - to niesamowicie piękna decyzja, oddać swoje życie Bogu, i... to niesamowicie TRUDNA decyzja.

Byłam niedawno na rekolekcjach w Asyżu, które prowadził rektor jednego z seminariów. Oczywiście rekolekcje były w duchu św. Franciszka. I ten ksiądz powiedział takie zdanie: "bo jak gość jest zakochany, to wszystko szybciej rozumie" - i to jest chyba odpowiedź na większość twoich pytań. Jeśli wstępujesz do jakiegoś zgromadzenia z miłości. Z miłości do Boga - to wszystko szybko rozumiesz, i "przestawienie się" nie sprawia ci większych trudności

Bobo

Znam realia byłych zakonnic. Wszystko zależy do... klasztoru, jego profilu i... przełożonej/przełożonego.
Znajoma opowiadała, że na początku uczyli ją posłuszeństwa każdego musieli złamać. Praktyka ta polegała na sadzeniu w przyklasztornym ogródku kapusty korzonkami do góry. Niesamowita silna próby 'wiary', choć ja bardziej nazwałbym to.. psychozą.

Klasztory same w sobie... stoją w sprzeczności z duchem Biblii i tym, czego Bóg oczekuje od swoich sług.

maraskin

salwinia

O makabra, maraskin, od dwóch miesięcy tu piszesz, a jednak nadal potrafisz zakoczyć! Wesoly

A może tak po prostu źle sie wyraziłam? Rekolekcje były o św. Franciszku, nastawione na przeżywanie ich w sposób podobny do tego, w jaki św. Franciszek pojmował świat i przeżywał każdy dzień. W tym sensie "w duchu".

maraskin

To co jakiś człowiek pojmował nie powinno obchodzić osobę wierzącą. Dla wierzącego najważniejszy jest Chrystus a inna droga może jedynie prowadzić na szeroką ścieżkę. To co doznawał Franciszek było jego własnym życiem i jeżeli przyjął Chrystusa będzie zbawiony. Natomiast drogę którą my mamy kroczyć jest ta Chrystusowa, nie Franciszkowa, Pawłowa, Apollosowa i Kefasowa.

salwinia

A jak myślisz, czy wszyscy Franciszkanie, Dominikanie, Jezuici i wszystkie zgromadzenia zakonne, które przyjmują jakiś charyzmat, według którego żył ich patron, robią źle? (w zasadzie pytanie retoryczne, domyślam się, co odpiszesz)
Skąd wiesz natomiast, że to ty postępujesz właściwie?

maraskin

Nie postępuje właściwie, nikt nie postępuje. Jedynie może nas uratować prawo łaski dane nam od Boga. Jeżeli nie jesteśmy od Boga to jak możemy kroczyć Jego drogą?

Co do zakonów to był taki w starym Izraelu ale wypełnił się w Chrystusie, lecz w odróżnieniu do tamtego obecne czczą człowieka? Jeżeli Twoim patronem religijnym jest człowiek to nie jest nim Bóg, to skłaniasz się do bałwochwalstwa? A zapatrując się w ludzi, rzeźby czy obrazy traci się kontakt z tym który Jest na rzecz stworzenia, nie Stwórcy.