Moja droga

katerina

Miłośc jest niekochana
Biegł łąką zielonej radości
W worku już mocno zniszczonym,
Wśród kwiatów łez,samotności...
I zawsze uśmiechał siędo nich.
Biegł lasem cierpienia i bólu,
Gdzie wszystko,co pewne zawodzi
I smutek do piersi swej tulił
I gorycz spojrzeniem swym słodził
Biegł wreszcie życia ulicą
Wśród hipotez,praw i doświadczeń
uspokajał serca,co z bólu krzyczą,
Gdzie zwątpienie,
tam nadzieję siał zawsze.
Biegł boso przez kamienie,
ciernie i osty
Człowieka tak bardzo wielki,
choć na pozór prosty.
Rozmawiał z bratem wilkiem
i siostrą sową
W niebo wzbijało się
każde jego słowo
Biegł przez ten świat
pełen rozmaitości,
By znaleźć gdzieś na końcu drogi
Kwiat Niepokalanej Miłości!