Moja droga

Piotrek z Warszawy

Mam do Was pytanie. Co o tym sądzicie.

Podczas objawień wobec siostry Faustyny, ukazał się jej - jak ona sądziła - Pan Jezus, który powiedział: "Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie. Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały" (Dz. 47-48 ).

Wątpliwość, jaka mnie nachodzi w związku z tym, to pytanie, czy takie czczenie obrazu nie jest sprzeczne z drugim przykazaniem, które brzmi: "Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są w wodach pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał ani służył. Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny, karzący nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą; a czyniący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mię miłują i strzegą przykazań moich."?

Moja rozterka jest związana z tym, że z jednej strony objawienia i widzenia siostry Faustyny wydają się rzeczywiście pochodzić z innego, duchowego świata. Zdarzyło się, że np. Faustyna miała gdzieś jechać, a Jezus mówił jej, że nie podoba mu się ten wyjazd, i ostatecznie do wyjazdu nie dochodziło (władze zakonne się z niego wycofały). Albo z drugiej strony: wszystko raz wskazywało na to, że wyjazd Faustyny do innego miasta na rekolekcje się nie odbędzie, a Jezus ją zapewnił, że jednak pojedzie - i rzeczywiście do wyjazdu doszło. Te zdarzenia zdają się wskazywać, że miała ona kontakt z rzeczywistością, która ma władzę nad okolicznościami, więc być może naprawdę był to Jezus. Spotkań ze sferą nadprzyrodzoną, z Bogiem - było w jej życiu wiele. Zdarzało się też, że do Faustyny przychodziły dusze zmarłych sióstr z prośbą o modlitwę czy odprawienie mszy.

Ale, powtórzę, czy cześć dla obrazu Jezusa Miłosiernego nie jest w sprzeczności z drugim przykazaniem?

A jeśli tak, to czy należy potraktować wszystkie jej wzniosłe spotkania z Bogiem z dystansem? Jako nie pochodzące od prawdziwego Boga?

madźka.

Zależy jak takie czczenie obrazu ma wyglądać.
Ogólne same powstanie obrazu nie jest dla mnie złamaniem przykazań, bo sam Bóg polecał wykonywanie figur, np. rzeźby dwóch cherubów zakrywające Arkę Przymierza (Wj 37,7-9).
Bogu w przykazaniu, które przytoczyłeś, chodziło o to, aby nie oddawać rzeczom czci takiej jak Bogu. Izraelici żyli na co dzień w styczności z ludźmi, co dopuszczali się bałwochwalstwa, dlatego te przykazanie Bóg dał ludziom.

Dla mnie póki ktoś nie wierzy w moc obrazów, rzeźb, a w moc Boga i tylko spogląda na obrazy, to wszystko w porządku.

Lepiej się zastanowić patrząc na obraz Jezusa Miłosiernego, co on tak na prawdę oznacza i w ogóle nad samym miłosierdziem.

Historia Faustyny dla mnie również wydaje się czymś dość prawdopodobnym.

Piotrek z Warszawy

A nie jest podejrzane sformułowanie osoby, podającej się jako Jezus: "dusza, która czcić będzie ten obraz"?

madźka.

Nie przeczytałam nigdy całego Dzienniczka s. Faustyny, jednakże myślę, że nie chodzi o samo czczenie obrazu. Bo takowe nie jest akceptowane w katolicyzmie. W Kościele katolickim owszem jest tzw. kult obrazów, ale rozumiany jako oddawanie czci osobie, która jest na obrazie, a nie samemu dziełu.

faith32

Czcimy nie obraz, dzieło itp., tylko osobę, bądź osoby, które są na tym obrazie. To różnica.

Piotrek z Warszawy

Czyli Jezus się przejęzyczył albo Faustyna nie do końca precyzyjnie odcyfrowała Jego przekaz. Albo Jezus użył pewnego skrótu myślowego.

madźka.

Nie wiem tego, bo skąd mam to wiedzieć.

Wiem tyle, że dla katolika czcić obraz, to nie jest czczenie obrazu,a czczenie osoby na obrazie- chyba to można nazwać skrótem myślowym... choć dla mnie to po prostu nieprecyzyjne określenie i przez to wiele "niedoinformowanych" ludzi może źle zrozumieć, to co katolicy robią.

Piotrek z Warszawy

Dzięki za odpowiedź. Może Bobo też się wypowie.

Bobo

Ponawiam pytanie, skoro czci się osobę a nie obraz to co się 'święci'? Przedmiot czy osobę, która nota bene i tak już jest święta?
Ponadto... przedmiotom kultu nadaje się magiczną moc i właściwości, więc... jak się nie czci obrazów Smile

Jak wyjaśnić np. fakt, że na obrazach w kościołach widnieją niekoniecznie 'święte' osoby?
Np. Adam i Ewa zajadający zakazany owoc? Wink

Kogo lub co się wtedy czci i święci?

A gdy namalowany jest... Judasz? Lub diabeł w towarzystwie Jezusa? Jak poświęcono wtedy ten obraz? Połowę, kropiono tylko na postać Jezusa? Smile

Madźka, problem polega na tym, ze wg. Biblii nie należało ani robić ani czcić przedmiotów kultu. Powoływanie się na przedmioty wykonane w przybytku Izraelskim jest chybione, gdyż, nawet jeśli, to Bóg zrobił wyjątek, a z drugiej strony... nikt nie traktował ich jako przedmiotu kultu.
Kiedyś była taka historia, że Izraelici przekroczyli tą granicę jak katolicy i zaczęli czcić przedmiot. Był to miedziany wąż, którego Mojżesz wykonał na pustyni.

To on pousuwał wyżyny i porozbijał święte słupy, i ściął święty pal, i potłukł węża miedzianego, którego uczynił Mojżesz; bo aż do owych dni synowie Izraela ciągle przed nim kadzili dymem ofiarnym (2 Królów 18:4)

Dziś przed obrazami i figurami też podobnie się pali kadzidło, a jak. Mowa, że to nie bałwochwalstwo to... nic innego jak nie nazywanie tej czynności po imieniu.
KK już dawno przestał używać biblijnej terminologii na określenia prostych rzeczy.

Wprost się mówi i pisze o adoracji jakiegoś tam obrazu, jakiejś figury itd. itp.

madźka.

Piotrek z Warszawy

Madźka i Bobo, a co myślicie o takiej interpretacji?

Przykazanie Boże, o którym mowa, głosi: "Nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny tego, co jest na niebie w górze i co na ziemi nisko, ani z tych rzeczy, które są w wodach pod ziemią". Jak mniemam, chodzi tu o wszelkie stworzenia zamieszkujące ten świat. Mówiąc językiem teologii - chodzi o świat profanum, w przeciwieństwie do świata sacrum, który obejmuje Niebo duchowe i wszystkie zamieszkujące go istoty. Jezus obecnie nie jest częścią świata profanum (świata ziemskiego), ale przebywa w Niebie. Dlatego uczynienie Jego wizerunku jest dopuszczalne i nie narusza przykazania. To by też wyjaśniało, dlaczego przy Arce mogły być postacie cherubów, które przecież pochodzą ze świata sacrum.

Jezus nawet jest czymś więcej, niż istotą ze świata sacrum. Jezus jest Synem Bożym, a więc kimś (wiem, że Bobo się z tym nie zgadzasz) równym Bogu. Ale nawet gdyby podzielić pogląd Świadków Jehowy, to Jezus jest bardzo wysoko w hierarchii istot niebiańskich.

Bobo

Madźka! Wystarczyło raz do mnie napisać, ale aż cztery posty jednakowej treści? Mr. Green

Bobo

madźka.

janko

Przyjście Jezusa oraz - w konsekwencji - powstanie Nowego Testamentu i chrześcijaństwa, całkowicie zmieniło dekalog. Po dokładnym poznaniu poglądów Jezusa i jego ucznia Pawła, będącego największym teoretykiem nowej wiary, należy uznać, że chrześcijanina nie obowiązuje już wierność dziesięciorgu przykazań stanowiących podstawę judaizmu.
Proszę zwrócić uwagę na następujące słowa Jezusa (zawarte w ewangelii Jana:
„Nowe przykazanie dają wam, abyście się wzajemnie miłowali”.
„Po tym poznają, żeście uczniami moimi, że się wzajemnie miłować będziecie”.
Najważniejsze jednak są słowa apostoła Pawła zawarte w jego liście do Rzymian (rozdział 13, werset 8 i dalej) brzmiące:
„Nikomu nie jesteście nic dłużni poza wzajemną miłością, bo kto miłuje bliźniego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i wszystkie inne – zawarte są w tym nakazie: miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa”.
Z powyższych cytatów wynika, że najważniejszym i jedynym przykazaniem chrześcijanina jest przykazanie miłości.
Dzięki temu możemy z cała stanowczością stwierdzić, że chrześcijaństwo mocno różni się od judaizmu. Kurczowe trzymanie się dekalogu jest zupełnie nieuprawnione, bo oznacza, że przyjście Jezusa niczego nie zmieniło w doktrynie wiary.
A w rzeczywistości zmieniło, i to bardzo.
Jezus dokonał wręcz kopernikańskiego przewrotu w etyce.
Bo co to jest dziesięć przykazań ? To jest zestaw zakazów, które można streścić w trzech słowach „nie czyń źle”.
A co to jest przykazanie miłości ? To nakaz czynienia dobra ("czyń dobrze").
A jak się mają do siebie te przykazania ?
Otóż kto czyni dobro, nie czyni zła. Czyli kierując się miłością przestrzegamy jednocześnie wszystkie stare przykazania. Ale nie tyko je przestrzegamy, ale jeszcze czynimy o wiele więcej. Nie tylko nie czynimy zła, ale jeszcze dodatkowo czynimy dobro. Mijając przechodnia nie tylko nie czynimy mu krzywdy, jak wymagał dekalog, ale pełni troski i życzliwości interesujemy się jego losem i staramy się mu pomóc.
Oto dlaczego Paweł stwierdził, że miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. Jest jednak o wiele trudniejsze od wcześniejszych wymogów.
W świetle powyższego wywodu muszę zauważyć, że nieistotne jest to, że Kościół chrześcijański skasował i narusza drugie przykazanie.
Bo te i inne przykazania nie mają już dla nas istotnego znaczenia.
Czytając Nowy Testament napotkamy fragmenty wypowiedzi sugerujące, by nie gorszyć maluczkich (słabych duchem) i nie odrzucać wprost dekalogu. Bo nie każdy wierzący osiągnął taki poziom rozwoju duchowego, by w swoim życiu kierować się miłością.
Ale z czasem ta proteza w postaci dekalogu zostanie całkowicie odrzucona…
Następny wniosek, który się nasuwa, to zalecenie i dążenie do tego, by zgłębiać wiedzę na temat miłości. Wszyscy (każdy z nas i cały Kościół) powinniśmy zmierzać do poznania czynników sprzyjających rozwojowi miłości, mechanizmów rządzących tymi procesami. Wiele na ten temat można wyczytać w książkach Ericha Fromma (przede wszystkim „O sztuce miłości”) oraz w dziełach wielu wybitnych filozofów i naukowców.
Miłość jest efektem prawidłowego rozwoju człowieka. Dlatego troska o rozwój człowieka jest nieodłączną elementem dążenia do miłości.