Moja droga

annik

Chciałabym podzielić się z Wami czymś, co męczy mnie już od jakiegoś czasu, bowiem ta sytuacja miała miejsce jakieś 3 lata temu.
Dość późno zaczęłam dojrzewać pod względem seksualnym, przez bardzo długi czas nie potrzebowałam mężczyzny, ale gdy go w końcu znalazłam i związałam się z nim, po jakimś czasie przystąpiłam do spowiedzi.
Po raz pierwszy przyszło mi spowiadać się ze współżycia z mężczyzną. Ta spowiedź odbywała się przed świętami, u mnie w rodzinnej, małej miejscowości, u proboszcza, który zna mnie i moją rodzinę i ma o mnie dobre zdanie, czasem po wyjściu z kościoła zaczepiał mnie na chwilę i pytał jak mi idzie na studiach.
Ciężka była ta spowiedź, musiałam przełamać wstyd i przyznać się do tego, że współżyłam ze swoim chłopakiem. Byś może dość niefortunnie się wyraziłam, bo powiedziałam, że "spałam ze swoim chłopakiem". Ksiądz natomiast przerwał mi i powiedział, że mam powiedzieć jak spałam, o co chodzi, bo kto śpi ten nie grzeszy itp. Trochę mnie zatkało, dziwnie się poczułam, ale jakoś przełknęłam ślinę i poprawiłam się mówiąc, że "współżyłam seksualnie".
Czy jego zachowanie było odpowiednie? Czy powinien tak naciskać i wymagać aż tak dosłownego nazewnictwa? Przecież to chyba oczywiste, że młoda kobieta mówiąc tak jak ja powiedziałam spowiada się z seksu, a nie z tego, że była na wycieczce z grupą przyjaciół i spał (zupełnie bez podtekstów) obok niej kolega. To są intymne sprawy, trudne do powiedzenia przy spowiedzi (tak jak i wiele innych spraw) i czy księża nie powinni być bardziej wyrozumiali w takich wypadkach? Ten ksiądz w sumie był pierwszą i jedyną osobą, której o tym powiedziałam, ale po tej spowiedzi czułam się bardzo nieswojo, tak jakby mnie ktoś odarł z intymności, zmusił do powiedzenia czegoś, co ciężko mi było powiedzieć. Przecież Duch Święty w trakcie tej spowiedzi wiedział co chcę powiedzieć i ile mnie to kosztuje.
Męczy mnie bardzo ta sprawa.

Arnon

Ale o co tak naprawdę chodzi? W czym możemy pomóc?