Moja droga

Eyroff

Witajcie,
Piszę do Was, ponieważ mam problem związany z moją wiarą, więc chyba trafiłam na odpowiednie forum.
Jedno krótkie spotkanie wywróciło mój poukładany świat do góry nogami. Poukładany, to znaczy taki, w którym maksymalnie wykorzystuję czas i poświęcam go niezwykle wiele na naukę (to znaczy na szkołę), w minimalnym stopniu na wiarę.
Uczestniczyłam w bezalkoholowej imprezie osiemnastkowej, co było dla mnie i moich znajomych ewenementem, bowiem jak wielu nastolatków, oni nie wyobrażają sobie zabawy bez alkoholu - mnie jednak nie sprawia to problemu, alkohol jest dla mnie rzeczą bardzo obojętną, wręcz zbędną, ale pierwszy raz zostałam zaproszona na taką uroczystość bez "procentów". Prócz mnie i kilku znanych mi osób zostały zaproszone osoby należące do Ruchu Światło-Życie - znajomi i przyjaciele mojej osiemnastoletniej koleżanki, których z tego co wywnioskowałam, poznała na rekolekcjach, pielgrzymkach itp.
Wśród nich była pewna osoba, z którą nie rozmawiałam, ledwie raz zatańczyłam, a na koniec, gdy zostało około 15 osób, wspólnie bawiliśmy się w kółku. Marta (moja koleżanka, jubilatka) nie wpłynęła na mnie tak, jak ta osoba, której kompletnie nie znałam, nie znam, i zapewne już nigdy nie spotkam. Jednak odkąd pożegnałam się z nim, nie opuszczają mnie myśli na temat mojej wiary. Moja rodzina nie jest specjalnie religijna, ja z rodzicami jak "przykładni katolicy" co niedzielę pojawiam się w kościele, a moje rodzeństwo jest już dorosłe, studiuje, w ich życiu pojęcia "Kościół", "wiara", "Bóg" istnieją tylko w razie potrzeby lub od święta. Trudno jest mi to wszystko opisać, nie potrafię znaleźć słów. Ten chłopak (nie myślcie, że się "zauroczyłam" i chcę być blisko niego) zadziałał na mnie tak, że rozważam, czy mogłabym wstąpić do Ruchu Światło-Życie. Czuję potrzebę pogłębienia swojej wiary, poznania Jezusa. Wielu moich znajomych do niego należy, jednak ja nie wiem, czy sama bym sobie poradziła, bowiem nie mogę liczyć na to, że rodzice czy rodzeństwo dołączą do tego ze mną, a może nawet tego nie chcę? Nie mam z nimi aż tak dobrego kontaktu, szczerze mówiąc, zarówno "sprawy sercowe" jak i religijne są w moim domu tematem tabu. Wiem, że powinniśmy to jakoś naprawić, rozmawiać, ale naprawdę myślę, że to niemożliwe.
Wszyscy, których znam, i którzy należą do tej Oazy są tak zgrani, tak serdeczni dla siebie. Wiara jest dla nich ważną rzeczą, i czuję, że dla mnie również. Tylko nie wiem, jak zacząć? Jak dołączyć do tej społeczności? I czy w ogóle siedemnastolatka (wszyscy, których znam, należą do Ruchu od wielu lat, dołączyli do niego całymi rodzinami), która za półtora roku wyjedzie gdzieś na studia się do tego nadaje? Jak to wszystko wygląda? Czy udałoby mi się pogodzić wymagającą szkołę z religią? Mam tak wiele pytań, a nie mam komu ich zadać. Chcę porozmawiać z Martą na ten temat i z katechetką w swojej szkole, która również do tego Ruchu należy. Proszę Was o porady. Nigdy nie byłam systematyczna, ale chyba potrzebuję współpracy z takimi ludźmi, być może to mi pomoże. I bardzo przepraszam, że ten post może być nieskładnie napisany.

Prot