Moja droga

Emilia

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!!! Wesoly

Jestem Emilia. Mam 14 lat i od urodzenia mieszam w Redzie. Wesoly

Od stycznia 2009r. czuję powołanie do życia zakonnego. I to powołanie zostało prześwietlone" przez moje znajome Siostry Zakonne (ss. Nazaretanki) i ogłoszone rzeczywistym powołaniem. Wesoly

Powołanie to się nasila i już teraz Bóg wskazuje mi nawet właściwy styl życia i modlitwy.
W moim powołaniu cierpienie i ból są przede wszystkim ale najmniejszy postęp zamienia je w miłość i radość. Wesoly

salwinia

Emilko, życzę Ci żebyś była szczęśliwa, ale poczekaj z tym "powołaniem".
Bóg jeszcze nie raz cię doświadczy, a po chwilach uniesień religijnych przychodzą dni pustynne.
Do matury 15 razy zmienisz zdanie. Idę o zakład.

Piotr

witamy bardzo serdecznie nowego Użytkownika i zapraszamy do dyskusji Wesoly

chyba muszę się zgodzić z salwinią. masz dopiero 14 lat, a powołanie poczułaś w wieku 13. i nie chcę tutaj nikogo dyskryminować ze względu na wiek ale życie jeszcze dużo cię nauczy, doświadczysz jeszcze wielu życiowych decyzji, dojrzejesz. nie chcę oczywiście negować twojego powołania ale życie dopiero przed tobą i z czasem zaczniesz inaczej postrzegać świat i życie.

Aniolek

Piotrze jest wielu świętych, którzy czuli powołanie w bardzo młodym wieku.

Co prawda Emilko świat się zmienił i ciągle zmienia. Kiedys było inne życie.
Może dlatego czujesz powołanie że wychowujesz się wśród sióstr. Miałam też koleżanki, które czuły "powołanie" ale z czasem okazało się że to tylko dlatego że utożsamiały się z siostrami wśród których żyły.
Aczkolwiek mam też znajome, które od młodych lat chciały zostać siostrami zakonnymi i do teraz nimi są.
Dlatego wszystko przed Tobą.
Módl się o powołanie i wskazanie drogi życiowej, zebys wybrała dobrze Wesoly

Emilia

No cóż ja nie dorastałam w rodzinie religijnej, a już w ogóle nie pobożnej. Jedynie babcia z dziadkiem i ciocia z wujkiem chodziły do kościoła. Sama nic nie wiedziałam o Bogu i nie zbyt mnie do Niego ciągnęło... Ale wiele rzeczy się wydarzyło (o których nie mogę napisać... Smutny

). I 22 grudnia 2008r. przyszło nawrócenie. A już miesiąc później powołanie. Na początku się zdziwiłam, bo Zakon to dla mnie był obcy świat. xD Ale po 3/4 miesiącach poszłam do ks. Tomasza K., który mną pokierował. A dopiero w sierpniu 2009r. poznałam I Siostrę Zakonną (Nazaretankę). I dopiero 2/3 miesiące po tym spotkaniu (z s. Salomeą) zaczęłam regularne spotkania z Siostrami Nazaretankami (początkowo były to rekolekcje, później indywidualne "spotkania w Nazarecie". Wesoly

) A teraz co miesiąc Siostrzyczki organizują spotkania. Wesoly

Rozumiem wasze wahania co do tego wszystkiego. Wesoly

Nawet Siostry początkowo mówił, że dużo może się zmienić, itp. Ale jak usłyszały to co miałam do powiedzenia o Bogu, jak usłyszały to co przeżyłam i jak przesłałam Im moje świadectwo, uznały moje powołanie za rzeczywiste powołanie... Rzeczywisty dar od Boga. Wesoly

Piotr

to może wyznasz i nam swoje świadectwo co? Wesoly

jest tutaj taki odpowiedni dział do tego, jeżeli chcesz to zapraszam Wesoly

Aniolek

No to życzę Ci wytrwałości Wesoly

najważniejsze żeby nie robć nic na siłę ani na pokaz Wesoly

michal21

Na wieki wieków. Emilko cieszę się, że z nami jesteś i że Duch Święty obdarzył Cię taką łaską, ale musisz teraz bardzo uważać na życie codzienne. Jestem w podobnej sytuacji bo mam 15 lat i także czuję powołanie. Z własnego doświadczenia mogę dać radę: nigdy nie myśl tak, że ten przedmiot szkolny się mi przyda w życiu zakonnym, a ten nie. Brzmi może głupio, ale niestety ja tak pomyślałem i dopiero się ocknąłem, ciężko jest teraz zmienić myślenie, uciec od podświadomości. Nie możesz myśleć ciągle o zakonie, zakon będzie dopiero za 5 lat, a przez te 5 lat musimy się uczyć. Mam nadzieję, że zrozumiałaś, bo napisałem chyba trochę chaotycznie (jestem chory) i mam nadzieję, że nie popełnisz tego błędu.

Jeśli chcesz iść do zakonu, to najważniejszym jest nauka, a po nauce modlitwa.