Moja droga

Ewa1992

Każdy z nas chyba ma tak, że zastanawia się przy każdej spowiedzi jaka jest jego największa wada i stara się ją jakoś zwalczyć. Ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, że mam w sobie coś takiego, co mnie samą denerwuje. Mam bowiem taki dziwny charakter, zawsze dużo mówię. O sobie,o najbliższych, mówię to co akurat myślę. Często później żałuję tego. Myślę, że powiedziałam coś nie tak, że nie dałam komuś dojść do głosu. Albo osądzam kogoś, powiem to na głos, a później okazuje się, że bardzo się myliłam. A słów niestety nie da się cofnąć. Mam też wrażenie, że zanudzam innych swoją osobą. Zdaje sobie z tego sprawę dopiero po spotkaniu wieczorem jak kładę się spać...
Zastanawia mnie, czy nie jest to grzechem pychy...? Mam chyba w sobie zbyt mało pokory. I kompletnie nie wiem, jak wypracować to w sobie, jak zmienić postępowanie, skoro to tak wypływa ze mnie, a ja nie potrafię tego skontrolować...
Wyraźcie swoją opinie proszę, może znacie jakieś fragmenty z Pisma Świętego, które mi pomogą... Z góry dziękuję za odpowiedzi.

Prot

Trzeba ćwiczyć, to jak ćwiczenia fizyczne. W twoim przypadku modlitwa, albo różaniec. Mówię co ja o tym myślę. Trzeba by nauczyć się słuchać. Proponuje też nie skupiać się tylko i wyłącznie na sposobach religijnych. Są może jakieś kursy itp.