Moja droga

mrova

wczoraj byłam z klasą na czuwaniu w Częstochowie.. było świetnie. aż się popłakałam na mszy Mruga

a teraz? przyjechałam do domu, zetknęłam się znowu z moimi problemami

co zrobić, żeby ta siła, wiara tak szybko ze mnie nie uszła?

maeror

A próbowałaś iść do kościółka...? Do Jezusa...?

Kiler

Była w Częstochowie.... Myślę, że przede wszystkim nie nalezy dawać szansy złu. I myślec tylko o ty, co dobre. Bo jak człowiek myśli o złym, to łatwo mu do tego przychodzi, by je popełnić.

maeror

Ale czy chodzi tu o czynienie zła...?

Wydaje mi się bardziej, że o brak wewnętrznej siły...
Brak sensu życia...

A skoro czuwanie w Częstochowie było cudowne...
To może brak jaj właśnie tej więzi z Maryją... Z Jezusem...?

mrova

właśnie... w tym problem, brak mi siły wewnętrznej, sensu życia...

Kiler

Ale zło rozumiałem w znaczneiu właśnie problemów, braku sensu. To jest tez rodzaj zła, bo gdyby było dobre, to na pewno nie musiałaby się z tym męczyć.
Faktem jest, ze zderzenie z rzecywistością powoduje często rozczarowanie. Łatwiej jest w sterylnych warunkach doświadczyć ąłski. Jednak trzeba pracować nad tym, by łąska utrzymywała się i w dzień powszedni/

maeror

Zło...? Może i zło...
Ale raczej niezależne od nas... Smutny

sybilla · Gość

maeror

Uleganie psychologii tłumu...
Tej bezkształtnej masy...?
Nie wydaje mi się żeby motłoch ludzki
wymuszał na kimś wiarę w ówczesnych czasach...
Wręcz przeciwnie...

mrova

no właśnie wręcz przeciwnie. wiele osób z klasy pochowało się gdzieś w końcowych ławkach, opowiadając sobie dowcipy nic sobie nie robiąc z miejsca, w którym się znajdują Neutral

a co do zaakceptowania samej siebie.. z tym mam na prawdę wielki kłopot. niby się mówi: "ciesz się z tego, jaka jesteś, w końcu jesteś dziełem Boga" -ale ja przecież jestem jeszcze taka głupia.. taka zła

maeror

Nie jesteś ani głupia ani zła... Mruga

Wg mnie bije od Ciebie dobro...:
Ty uważasz czuwanie w Częstochowie za piękne przeżycie...
Piszesz, że nawet płakałaś...
A inni...?
"wiele osób z klasy pochowało się gdzieś w końcowych ławkach,
opowiadając sobie dowcipy nic sobie nie robiąc z miejsca,
w którym się znajdują"
Sama widzisz, że duchowo jesteś o wiele "lepsza" i głębsza od pozostałych...

Co więcej...
Widzisz swoje błędy...
Dążysz też do doskonałości...
Czy to nie jest piękne...?
Inni nawet nie zastanawiają się nad swoimi skazami...
Egzystując dalej podle i naiwnie...

Ja nie powiem Ci,
żebyś cieszyła się tak po prostu z tego,
że jesteś dziełem Boga...
Bo wiem... Że łatwo to powiedzieć...
Bo wiem... Jak trudno to wykonać...
Powiem Ci tylko:
Znajdź w sobie coś dla siebie bardzo pożądanego...
Ujrzyj w sobie to dobro... Tą głębię...
I postaraj się uczynić z niej powód do dumy... Mruga

(Tylko nie przesadź w drugą stronę Mruga

)

Gość

maeror

Eee...? Metody...?
Na jakich emocjach...?
Emocje to teraz u ludzi powoli zanikają...

Zmienił się sposób myślenia... Ot co...
Zmieniła się wiara ludzi...
Psychologia tłumu...
Co tłum miał do jej uczuć w kościele...?
Tłum wymusza na człowieku postawę bierności wobec religii...
Rozpłakanie się na Mszy nie było więc żadnym oddziaływaniem motłochu...
Obecne społeczeństwo gotowe wyśmiać takich, a nie chwalić lub popierać... :\

mrova

maeror dzieki za te slowa Mruga

jednak to dobro, ktore u mnie dostrzegasz jest tak male, ze prawie w ogole niewidoczne.. ciagle walcze. sama ze soba tacze wieczny boj

maeror

A mi się wydaje, że Twoje dobro jest wielkie...

Uważasz jednak siebie za złą...
Dlaczego...? Czym jest to Twoje zło?
Co przeszkadza Ci być całkowicie dobrą...?
Dlaczego musisz ze sobą walczyć...?

mrova

jestem zła, bo ranie innych.
jednego nie umiem sobie darować: skrzywdziłam osobę bliską mojemu sercu, tak mocno, że długo nie umiał ze mną rozmawiać. teraz chciałabym to naprawić. niestety, zawiódł się na mnie i odrzucił to, co do tej pory zbudowaliśmy. chce układać sobie życie na nowo. nie ze mną. a ja głupia nie umiem tak po prostu zniknąć...

a co do walki... w mojej głowie ciągle toczy się bój dobra ze złem... mam z tym wielkie problemy. krzywdzę, ranię, źle robię.nie umiem uszanować daru jaki dostałam od Boga- życia. nie widzę sensu w niczym.

jak żyć?

maeror

Hmm... Jeśli to nie będą zbyt osobiste pytania...
Jak ranisz ludzi..?
Czym zraniłaś tę osobę..?
Dlaczego twierdzisz, że nie umiesz uszanować tego daru...?

Jak żyć...?
Też mnie to zastanawia...
Może trzeba po prostu iść tą daną nam drogą...
I dążyć powoli do doskonałości...?

mrova

zraniłam Go rozstając się z Nim.. tak właściwie to nie chciałam tego. samo jakoś wyszło

uległam wpływom znajomych, którzy mówili o Nim straszne rzeczy, a ja zamiast to wyjaśnić- odeszłam.. bardzo tego, żałuję. nie mogę niestety tego naprawić.
innych ranię złym słowem np. często nie doceniam, że ktoś się o mnie troszczy i mówię przykre rzeczy.
co do szanowania życia.. dawniej samookaleczałam się. był to jedyny sposób, na wyładowanie się. żeby uciszyć ból duszy, robiłam wszystko, żeby cierpiało ciało.
teraz cierpię na bulimie.. wiem, że to złe. nikt o tym nie wie.

a skąd wiedzieć, jaka droga jest nam dana?

maeror

A po co to wiedzieć? Mruga

Wystarczy iść przez życie...

Hmm...
Zraniłaś go...
No trudno...
Co się stało, już się nie odstanie...
Trzeba przestać się więc martwić...
Stało się...
Więc trzeba zapamiętać na przyszłość,
By kolejnym razem postąpić inaczej...

Każdemu zdarza się skierować ku innym przykre słowa...
Nie jest z Tobą źle... Inni robię rzeczy gorsze...
Ale jeśli tego nie lubisz...
To pracuj nad sobą...
Próbuj opanować swoje emocje...
Swoje słowa...
Próbuj, a na pewno się uda... Mruga

Okaleczałaś się...
No cóż... Ja nic do tego nie mam...

A chyba powinienem...
Czasem sam mam ochotę się pociąć...
Ale piszesz "dawniej"...
Czyli dobrze, że przestałaś już... Mruga

Bulimia...
Radzę Ci iść do psychologa...
Choćbym się starał i najdoskonalej jak umiem Ci radził...
I tak nic nie zdziałam...
Psycholog ma wykształcenie i powinien potrafić pomóc...
Sama dostrzegasz problem... To już coś... Mruga

Więc proszę, następnym krokiem Twoim niech będzie wizyta u szkolnego choćby psychologa...

mrova

i z tym jest problem maerorze, bo w moim mieście nie ma żadnego.. w szkole nawet pedagoga nie mamy.. tzn jest, ale gdzieś się ukrywa i jeszcze go na oczy nie widziałam heh.
tak bardzo bym chciała, by On mi wybaczył.. by wrócił do mnie. tak bardzo tęsknie Smutny

przez ostatnie dni cały czas płaczę.. ech

maeror

To spytaj się kogoś, gdzie się ukrywa... Mruga

Szukaj go, a znajdziesz. Kwadratowy

Jeśli nie, to może jakoś Ci tu pomożemy...
Hmm... Ale... Dlaczego akurat bulimia...?
Co skłoniło Cię do tego na początku...?
Czy masz problemy też z akceptacją własnego wyglądu...?

A... I jeśli nie znajdziesz psychologa...
Tzn jeśli go w ogóle nie będzie...
To może warto by było powiedzieć o problemie rodzicom...?

"tak bardzo bym chciała, by On mi wybaczył.."
Ale wiesz, że to niemożliwe...
No cóż... Wiem, że trudno jest pogodzić się z przeszłością...
Sam chciałbym móc cofnąć czas...
Zmienić coś w moim życiu...
Niestety...
Nie da się...
Trzeba się podnieść i iść dalej...
Pomyśleć... Że tak miało być...
Że może nie byliście przeznaczeni do bycia razem...
Że może byliście przeznaczeni do tego, by coś sobie uświadomić...
Nie martw się...
Znajdziesz jeszcze w życiu lepszą miłość...

mrova

dlaczego bulimia? nie wiem.. nie kontroluję tego.
zaczęło się od lekkiej nadwagi, którą zgubiłam poprzez 3 miesięczną dietę. szło mi dobrze, więc postanowiłam zrzucić jeszcze troszkę kilogramów. no i się zaczęło.. to się stało moją obsesją. zaczynam normalny posiłek, a kończy się atakiem... czuję się jak śmieć Smutny

nie ma tego psychologa- jestem pewna. a rodzicom nie powiem.. nie chce ich martwić..

maeror

A... Jesteś w stanie to jakoś powstrzymać...?
Możesz jeszcze o tym decydować...?
Czy to już nie zależy o Twej woli...?

Hmm...
Nie powinnaś się czuć przez to gorzej...
Czy to coś hańbiącego...?

I jeszcze...
Nie chcesz martwić rodziców...
Nie myślisz, że będą się martwić bardziej, jeśli coś Ci się stanie...?
Ale trudno mi uwierzyć, że nie ma w Twojej szkole psychologa...
Ale jeśli to prawda... To może w jakiejś innej... W pobliżu...?
Masz może w miejscowości lub okolicy szpital albo przychodnię...?
Może tam znalazłabyś jakiegoś pomocnego lekarza...

mrova

sama chce sobie z tym poradzić. póki co jeszcze nad tym panuję.. chociaż czasem instynkt samozachowawczy szwankuje

wg mnie to wstyd być bulimiczką. pokazuje to moją słabość, egoizm. ech Smutny

maeror

Hmm...
Więc staraj się... Staraj...
Wierzę, że sobie z tym dasz radę... Mruga

A co do wstydu...
W tym wypadku jest rzeczą dobrą...
Przynajmniej mobilizuje Cię jakoś do działania...
Więc może być przydatny... Mruga

Ale ze wstydem nie przesadzaj...
Wstydzić się można...
Ale nie uważaj się za kogoś gorszego...
Ludzie robią o wiele podlejsze rzeczy... Z własnej woli...
A nie całkiem zależna od Ciebie bulimia jest przy tym niczym...
Więc głowa do góry... Mruga