Moja droga

katerina

Jej serce,jak stokrotka,białe i proste
I jak róża opleciona w ciernie
Pełne prawdziwej radości jak trawa na wiosnę,
Nawet na Golgocie ufające i wierne.
Bardziej nieskalane niż skrzydła niebieskiego Anioła,
Blaskiem świętości oczyszcza z grzechów...
Jej spojrzenie milczące,a po imieniu wciąż woła,Jak tęcza z różnowarwnych spleciona uśmiechów.
Jej wiara ogromna góry przesunęła
I na Jej słowo zdażył się cud:
Duszy grzesznej swą dłonią dotknęła,
by nie był zmarnowany męki Syna trud.
Jej krótkie "Fiat"światu dało Zbawienie,
Które światłem jestna życia drogach.
A każdy Jej uśmiech,każda myśl i tchnienie
Były najpiękniejszym uwielbieniem Boga.
Jej życie zwykłe,choć pełne tajemnicy
Jest jak bukiecik z posłuszeństwa róż...
A wszystko po to,aby Miłość,
Jak wtedy na Krzyżu,zajaśniała znów!