Moja droga

Dolores61

Brawo Makarios...bardzo trafna uwaga i werset...To tak jak z maszynką do mięsa ...Ma TYLKO 7 elementów, ale gdyby wsadzić jej wszystkie części do np. betoniarki i kręcić tą betoniarką nawet 100 lat ,to pytanie: czy maszynka się sama złoży?

maro110

Dolores61

Dzięki za uwagi maro110...
Każdy trzyma się swojej "wersji" Stwarzania...nie zauważyłam aby Twoją wersję ktoś nazwał "tandetną"... Wesoly

Nasze dowody są bardzo proste i pewnie dlatego ich nie rozumiesz...ale to już mój miły rozmówco nie nasz problem...Prawda broni się sama...Pozdrawiam

maro110

i też mam nadzieję, że prawda obroni się przed zalewem głupoty...

Jona

Jona

Faktem jest ze jest wiele przetłumaczeń Biblii ,wystarczy porównac
Gdanskie Brytyjke , Brzeskie i Hebr.
Niektóre tłumaczenia nie maja nic lub nie wiele wspólnego z tym jak powinno byc .
Zastanawiam sie jak oni mogli byc tak kontrowersyjni czy nie znali hebr ?
A jesli nie znali to jak przebiegało tłumaczenie .
łaska Bozą jest ze to ON SAM Objawia SWOJE SŁOWO ze SAM Pieczetuje
Nauk w Swoich Uczniach i chociaz tłumaczenia sa jakie sa to co zostało
ZAPIECZETOWANE JEST BEZPIECZNE .

Co do zakonników ,mysle ze oni tłumaczyli jak im pozwolono a nie koniecznie jak było w org.
Przeciez swiat ma za zadanie nie dopóścic do przesłania PRAWDY , przez całe wieki ZAKAZANE było czytanie a nawet posiadanie Biblii .
Smutne ale tak było .
Czy wiecie od ilu to lat wolno nam w Polsce miec i czytac Biblie ?
Czytac juz mozna ale myslec trzeba szablonowo czyli tak jak - chce władza i nie mysle tu o
władzy panstwowej ,chociaz kto wie ?

Bobo · Wysłany: Pon 10:39, 01 Mar 2010 Temat postu:

Ale odbiegacie od tematu... kto tu robi zalew swojej propagandy? Niedługo ktoś zapyta o to co leci w kinie a tu sypną się odpowiedzi na temat kwarków Very Happy

Na temat tego, co w BIBLII oznacza słowo świat:

ŚWIAT
W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo „świat” jest na ogół tłumaczeniem greckiego wyrazu kòsmos — z wyjątkiem 1 Piotra 3:3, gdzie oddano go przez „ozdoba”. „Świat” może oznaczać: 1) całą ludzkość niezależnie od jej stanu moralnego lub stylu życia; 2) środowisko, w którym ktoś się rodzi i żyje (w tym wypadku dość podobne znaczenie ma gr. aiòn: „system rzeczy”); 3) ogół ludzi poza uznanymi sługami Jehowy.
W niektórych przekładach Biblii używa się słowa „świat” również jako odpowiednika trzech innych wyrazów greckich (ge; aiòn; oikouméne) i pięciu hebrajskich (’érec; chédel; chéled; ‛olám; tewél). Powoduje to pomieszanie pojęć i mylne skojarzenia, utrudniające poprawne zrozumienie danych wersetów. Istnieją jednak przekłady pozwalające należycie uchwycić ich sens.
Hebrajskie ’érec i greckie ge (od którego wywodzą się słowa „geografia” i „geologia”) oznaczają „ziemię”, „ląd” lub „glebę” (Rdz 6:4; Lb 1:1; Mt 2:6; 5:5; 10:29; 13:5; 14:24), choć niekiedy mają znaczenie symboliczne i wyobrażają mieszkańców ziemi (Ps 66:4; Obj 13:3). Zarówno ‛olám, jak i aiòn odnoszą się w zasadzie do odcinka czasu o nieustalonej długości (Rdz 6:3; 17:13; Łk 1:70). Aiòn może też oznaczać „system rzeczy” charakterystyczny dla jakiegoś okresu, wieku czy epoki (Gal 1:4). Dość podobny sens ma słowo chéled, które można oddać przez ‛trwanie życia’ i „system rzeczy” (Hi 11:17; Ps 17:14). Oikouméne to „zamieszkana ziemia” (Łk 21:26), a tewél bywa tłumaczone na „żyzna kraina” (2Sm 22:16). Chédel występuje tylko w Izajasza 38:11; w Biblii gdańskiej jest oddane przez „świat” w wyrażeniu „obywatele na świecie”. Dzieło The Interpreter’s Dictionary of the Bible (red. G. A. Buttrick, 1962, t. 4, s. 874) sugeruje tłumaczenie: „mieszkańcy (świata) przemijania”, a zarazem wskazuje, że w niektórych hebrajskich rękopisach zamiast chédel występuje w tym wersecie wyraz chéled i że większość uczonych opowiada się za takim brzmieniem. W Przekładzie Nowego Świata użyto wyrażenia „mieszkańcy krainy przemijania” (zob. SYSTEMY RZECZY; WIEK; ZIEMIA).
Różnorakie znaczenia słowa kòsmos. Podstawowe znaczenie greckiego słowa kòsmos to „porządek; ład”. Kryje się w nim także pojęcie piękna, które jest powiązane z symetrią i porządkiem, toteż Grecy często używali słowa kòsmos w sensie „ozdoba”, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet. W takim znaczeniu występuje ono w 1 Piotra 3:3. Od niego zresztą pochodzą wyrazy „kosmetyk” i „kosmetyka”. Pokrewny czasownik kosméo oznacza w Mateusza 25:7 „doprowadzić do porządku”, a w innych miejscach — „zdobić; [przy]ozdobić” (Mt 12:44; 23:29; Łk 11:25; 21:5; 1Tm 2:9; Tyt 2:10; 1Pt 3:5; Obj 21:2, 19). Przymiotnik kòsmios, użyty w 1 Tymoteusza 2:9 i 3:2, jest przetłumaczony na „schludny” i „porządny”.
Filozofowie greccy czasami określali wyrazem kòsmos widzialny wszechświat, zapewne ze względu na panujący w nim porządek. Ale nie byli co do tego jednomyślni, toteż część z nich odnosiła to określenie tylko do ciał niebieskich, a część do całego uniwersum. Kòsmos oznacza ogół materialnych dzieł stwórczych również w apokryfach, spisanych w okresie, gdy filozofia grecka wywierała silny wpływ na poglądy Żydów (por. Mądrości 9:9; 11:17, BT). Jednakże w Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo to raczej nie występuje w takim znaczeniu. Można by się go dopatrywać w niektórych wersetach, np. w przemówieniu Pawła na Areopagu, gdy powiedział do Ateńczyków: „Bóg, który uczynił świat [forma słowa kòsmos] i wszystko, co na nim, ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych” (Dz 17:22-24). Apostoł mógł mieć tu na myśli wszechświat, ponieważ takie skojarzenia często nasuwał Grekom wyraz kòsmos. Ale nawet w tym wypadku może chodzić o jedno ze znaczeń omówionych poniżej.
„Świat” jako ludzkość. W dziele Synonyms of the New Testament (Londyn 1961, ss. 201, 202) R. C. Trench wyjaśnia, że kòsmos w ujęciu filozoficznym oznaczał wszechświat, po czym dodaje: „Takie rozumienie słowa κόσμος [kòsmos] jako materialnego wszechświata (...) prowadzi do pojmowania go jako zewnętrzne środowisko, w którym człowiek żyje i się porusza, które istnieje dla niego i którego jest on moralnym centrum (Jana xvi. 21; I Kor. xiv. 10; I Jana iii. 17); (...) może też oznaczać samych ludzi, ogół osób żyjących na świecie (Jana i. 29; iv. 42; II Kor. v. 19); a stąd — w sensie etycznym — wszystkich, którzy nie należą do ἐκκλησία [ekklesía: „kościół” lub „zbór”], którym obce jest życie po Bożemu i którzy przez swe nikczemne postępki stają się wrogami Boga (I Kor. i. 20, 21; II Kor. vii. 10; Jak. iv. 4)”.
Podobnie wypowiada się grecysta H. Cremer: „Skoro κ. [kòsmos] jest uznawany za porządek rzeczy, którego punktem centralnym jest ludzkość, więc to na niej koncentrowana jest uwaga, a κόσμος [kòsmos] oznacza (...) ludzkość w ramach owego porządku, który ją reprezentuje. Mt 18, 7” (Biblisch-theologisches Wörterbuch des neutestamentlichen Griechisch, 1923, s. 621).
Cała ludzkość. Jak wynika z tych wyjaśnień, kòsmos, czyli „świat”, ma ścisły związek z ludzkością — zwłaszcza w Piśmie Świętym, choć także w literaturze świeckiej. Kiedy Jezus powiedział, że kto chodzi w świetle dziennym, „widzi światło tego świata [forma słowa kòsmos]” (Jn 11:9), mogłoby się wydawać, że miał na myśli po prostu naszą planetę, oświetlaną za dnia przez słońce. Jednakże zaraz dalej wspomniał, że kto chodzi w nocy, potyka się o coś, „bo nie ma w nim światła” (Jn 11:10). Słońce i inne ciała niebieskie stworzone przez Boga miały przede wszystkim służyć ludziom (por. Rdz 1:14; Ps 8:3-8; Mt 5:45). Gdy więc Jezus mówił swym naśladowcom, że są „światłem świata” (Mt 5:14), na pewno nie chodziło mu o to, że będą oświetlać planetę, bo jak wynika z dalszego wersetu, mieli roztaczać duchowe światło „przed ludźmi” (Mt 5:16; por. Jn 3:19; 8:12; 9:5; 12:46; Flp 2:15). Również głoszenie dobrej nowiny „po całym świecie” (Mt 26:13) oznacza oznajmianie jej wszystkim ludziom (podobnie w niektórych współczesnych językach wyrażenie „cały świat” znaczy „wszyscy”: fr. tout le monde; hiszp. todo el mundo) (por. Jn 8:26; 18:20; Rz 1:8; Kol 1:5, 6).
A zatem jednym z podstawowych znaczeń słowa kòsmos jest cała ludzkość. Dlatego w Piśmie Świętym powiedziano, że kòsmos, czyli świat, jest obciążony grzechem (Jn 1:29; Rz 3:19; 5:12, 13) i potrzebuje wybawcy, który go obdarzy życiem (Jn 4:42; 6:33, 51; 12:47; 1Jn 4:14), co można odnieść tylko do rodzaju ludzkiego, nie zaś do zwierząt czy nieożywionych dzieł stwórczych. Właśnie ten świat Bóg umiłował tak bardzo, „że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jn 3:16, 17; por. 2Ko 5:19; 1Tm 1:15; 1Jn 2:2). Ów świat złożony z ludzi jest symbolicznym polem, na którym Jezus Chrystus zasiał wyborne nasienie — „synów królestwa” (Mt 13:24, 37, 3

.
Kiedy Paweł oznajmia, że „niewidzialne przymioty” Boga „są wyraźnie widoczne już od stworzenia świata, gdyż dostrzega się je dzięki temu, co zostało uczynione”, niewątpliwie chodzi mu o okres od stworzenia człowieka, gdyż dopiero wtedy pojawiły się na Ziemi umysły zdolne ‛dostrzegać’ owe niewidzialne przymioty w widzialnych dziełach stwórczych (Rz 1:20).
Podobnie w Jana 1:10 powiedziano o Jezusie, że „świat [kòsmos] zaczął istnieć przez niego”. Chociaż jest prawdą, iż Jezus uczestniczył w stwarzaniu wszechrzeczy — niebios, Ziemi oraz wszystkiego, co się na niej znajduje — to słowo kòsmos odnosi się tutaj głównie do ludzi, w których stworzeniu również miał swój udział (por. Rdz 1:26; Jn 1:3; Kol 1:15-17). Dlatego w drugiej części tego wersetu powiedziano: „Ale świat [tzn. rodzaj ludzki] go nie poznał”.
(...)
Uporządkowane środowisko, w którym żyje człowiek. Nie oznacza to, że słowo kòsmos całkowicie zatraciło pierwotne znaczenie „porządku” czy „ładu” i stało się jedynie synonimem ludzkości. Społeczeństwo ludzkie cechuje pewien porządek, składa się bowiem z rodzin i plemion połączonych w narody i grupy językowe (1Ko 14:10; Obj 7:9; 14:6) i dzieli na różne warstwy i klasy, np. na biednych i bogatych (Jak 2:5, 6). Jego struktura kształtowała się wraz z upływem czasu i wzrostem liczebnym ludzkości. Kiedy Jezus mówił, że ktoś może ‛pozyskać cały świat, lecz postradać przy tym swą duszę’, niewątpliwie chodziło mu o zdobycie wszystkiego, co ma do zaoferowania społeczeństwo ludzkie jako całość (Mt 16:26; por. 6:25-32). Podobne znaczenie mają słowa Pawła o „używających tego świata” i o mężach lub żonach ‛zatroskanych o sprawy świata’ (1Ko 7:31-34) czy też wypowiedź Jana o „środkach tego świata służących do podtrzymywania życia” (1Jn 3:17; por. 1Ko 3:22).
Kiedy więc kòsmos odnosi się do uporządkowanej struktury społeczeństwa ludzkiego, do środowiska, w którym żyje człowiek, ma podobne znaczenie jak greckie słowo aiòn. W niektórych wypadkach obu terminów można używać niemal zamiennie. Na przykład apostoł Paweł napisał, że Demas go opuścił, bo „umiłował obecny system rzeczy [aiòna]”, apostoł Jan zaś nawoływał, aby ‛nie miłować świata [kòsmon]’, tzn. jego stylu życia, odwołującego się do grzesznego ciała (2Tm 4:10; 1Jn 2:15-17). A ten, którego w Jana 12:31 przedstawiono jako „władcę tego świata [kòsmou]”, został w 2 Koryntian 4:4 nazwany „bogiem tego systemu rzeczy [aiònos]”.
Jan na zakończenie swej Ewangelii wyraził przypuszczenie, że gdyby szczegółowo spisano wszystko, czego dokonał Jezus, „cały świat [forma słowa kòsmos] nie pomieściłby spisanych zwojów” (Jn 21:25). Gdyby występowało tutaj słowo ge („ziemia”) albo oikouméne („zamieszkana ziemia”), mogłoby to oznaczać, że owych zwojów nie zdołałaby pomieścić planeta, tymczasem apostoł posłużył się wyrazem kòsmos, mając najwyraźniej na myśli, że społeczeństwo ludzkie (i istniejące podówczas biblioteki) nie zdołałoby ogarnąć mnóstwa ksiąg (sporządzanych wtedy w postaci zwojów), w których spisano by dokonania Jezusa. W podobnym znaczeniu kòsmos występuje np. w Jana 7:4; 12:19.
(...)
Świat oddalony od Boga. Charakterystyczne wyłącznie dla Pisma Świętego jest posługiwanie się słowem kòsmos jako synonimem świata ludzi niebędących sługami Bożymi. Piotr napisał, że Bóg sprowadził potop „na świat ludzi bezbożnych”, lecz ocalił Noego i jego rodzinę; w ten sposób „ówczesny świat uległ zagładzie, gdy został zatopiony wodą” (2Pt 2:5; 3:6). Warto ponownie podkreślić, że nie chodzi tutaj o zniszczenie planety ani ciał niebieskich, lecz o zagładę ograniczoną do dziedziny ludzkiej, w tym wypadku — do niegodziwego społeczeństwa ludzkiego. Właśnie ten „świat” potępił Noe swym prawym postępowaniem (Heb 11:7).
Zagłada ówczesnego zdeprawowanego świata, czyli społeczeństwa ludzi, nie oznaczała unicestwienia całej ludzkości, gdyż Noe i jego rodzina ocalili swe życie. Po potopie większość ludzi ponownie zboczyła na manowce i utworzyła kolejne niegodziwe społeczeństwo. Zawsze jednak byli tacy, którzy nie szli tym torem i trzymali się prawych zasad. Z czasem Bóg wybrał naród izraelski i związał się z nim przymierzem. Wyróżnieni w ten sposób Izraelici zostali oddzieleni od reszty świata, toteż w Rzymian 11:12-15 Paweł mógł użyć wyrazu kòsmos na określenie nieizraelskich „ludzi z narodów”, inaczej: „pogan” (NŚ, Bw). Wykazał tam, że z powodu odstępstwa Izraela Bóg zerwał to przymierze i umożliwił poganom pojednanie się z Nim oraz skorzystanie z niezwykłego bogactwa, z jakim wiąże się przymierze z Bogiem (por. Ef 2:11-13). A zatem od potopu do pojawienia się Chrystusa „świat”, czyli kòsmos, również oznaczał wszystkich ludzi niebędących sługami prawdziwego Boga, a zwłaszcza tych, których nie obejmowało przymierze między Jehową a Izraelem (por. Heb 11:3

.
Na tej samej zasadzie wyraz kòsmos używany jest bardzo często w odniesieniu do ogółu niechrześcijan, bez względu na ich narodowość. Właśnie ten świat nigdy nie poznał Jehowy Boga i Go znienawidził, tak jak nienawidził Jezusa i jego naśladowców, bo nie byli oni częścią świata i świadczyli o jego nieprawości (Jn 7:7; 15:17-25; 16:19, 20; 17:14, 25; 1Jn 3:1, 13). Władcą tego świata, czyli społeczeństwa nikczemnych ludzi oraz jego królestw, jest Przeciwnik Boży, Szatan Diabeł, który uczynił się wręcz jego „bogiem” (Mt 4:8, 9; Jn 12:31; 14:30; 16:11; por. 2Ko 4:4). Ten niesprawiedliwy świat powstał nie za sprawą Boga, lecz Jego głównego oponenta, toteż „cały świat podlega mocy niegodziwca” (1Jn 4:4, 5; 5:18, 19). Szatan wraz z „zastępem niegodziwych duchów w miejscach niebiańskich” są niewidzialnymi „światowymi władcami [gr. kosmokrátoras]”, panującymi nad światem oddalonym od Boga (Ef 6:11, 12).
W tego rodzaju wersetach nie chodzi po prostu o rodzaj ludzki, którego częścią byli uczniowie Jezusa, lecz o całe zorganizowane społeczeństwo ludzkie istniejące poza zborem prawdziwych chrześcijan. W przeciwnym wypadku mogliby oni przestać być „częścią świata” dopiero wtedy, gdyby umarli i przestali żyć w ciele (Jn 15:19; 17:6). Ale chociaż chrześcijanie nie mogą uniknąć życia w społeczeństwie ludzi świeckich, wśród których są m.in. rozpustnicy, bałwochwalcy czy zdziercy (1Ko 5:9-13), muszą zarazem pozostawać czyści i nieskalani — stronić od deprawującego wpływu tego świata i nie nawiązywać z nim przyjaźni, jeśli nie chcą być wraz z nim potępieni (1Ko 11:32; Jak 1:27; 4:4; 2Pt 1:4; 2:20; por. 1Pt 4:3-6). Nie mogą się kierować świecką mądrością, która w oczach Bożych jest głupstwem, nie mogą przyswoić sobie „ducha świata”, czyli jego samolubnego i grzesznego nastawienia (1Ko 1:21; 2:12; 3:19; 2Ko 1:12; Tyt 2:12; por. Jn 14:16, 17; Ef 2:1, 2; 1Jn 2:15-17; zob. DUCH [Dominująca skłonność umysłu]). W ten sposób wzorem Syna Bożego dzięki swej wierze ‛zwyciężają świat’, czyli niegodziwe społeczeństwo ludzkie (Jn 16:33; 1Jn 4:4; 5:4, 5). Społeczeństwo to nieuchronnie przemija (1Jn 2:17), gdyż tak jak bezbożny świat przedpotopowy zostanie zgładzone przez Boga (2Pt 3:6).
Koniec bezbożnego świata, a nie ludzkości. Niemniej jednak kòsmos, za który umarł Jezus, to z całą pewnością świat w znaczeniu rodziny ludzkiej — wszystkich ludzi (Jn 3:16, 17). Jezus nie modlił się za świat rozumiany jako społeczeństwo ludzi oddalonych od Boga i pozostających z Nim w nieprzyjaźni, lecz tylko za tych, którzy opuścili ten świat i uwierzyli w Syna Bożego (Jn 17:8, 9). Za czasów Noego garstka ludzi przeżyła zagładę bezbożnego społeczeństwa ludzkiego, czyli świata, i tak samo jakieś „ciało” ocaleje z wielkiego ucisku, który Jezus przyrównał do potopu (Mt 24:21, 22, 36-39; por. Obj 7:9-17). Przecież „królestwo świata” (niewątpliwie oznaczającego tutaj ludzkość) ma się stać „królestwem naszego Pana i jego Chrystusa”, a współwładcy Jezusa w jego niebiańskim Królestwie „mają królować nad ziemią”, czyli nad ludzkością zamieszkującą nasz glob po zagładzie bezbożnego społeczeństwa podległego władzy Szatana (Obj 11:15; 5:9, 10).

Oooo! Ale sporo tego! Smile

Jona · Wysłany: Pon 11:45, 01 Mar 2010 Temat postu: świat mnie nienawidz...

Oj sporo .
....

O taki świat chodzi...

..
J 15:18 BT "Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził."

J 15:19 BT "Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi."

1J 2:15 Br "Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie, bo kto miłuje świat, w tym nie ma miłości Ojca."

1J 2:16 Br "Wszystko bowiem, co jest w świecie - pożądliwość ciała, pożądliwość oczu, wynoszenie się z powodu rzeczy doczesnych - pochodzi nie od Ojca, lecz od tego świata."

Mt 5:14
"Wy jesteście światłem dla całego świata. Nie można ukryć miasta położonego na szczycie góry."

Mt 13:49
"Tak też będzie i przy końcu świata: zjawią się aniołowie, oddzielą złych od sprawiedliwych"

madźka. · Wysłany: Pon 15:56, 01 Mar 2010 Temat postu:

Bobo wybacz, ale nie przeczytam tego. Szczerze- nie chce mi się. Skąd żeś to skopiował? Jezyk

Bobo · Wysłany: Pon 16:27, 01 Mar 2010 Temat postu:

madźka. · Wysłany: Pon 16:35, 01 Mar 2010 Temat postu:

Tak, ale umieszczając to na forum liczysz się z tym, że to przeczytamy, czyż nie?
Samemu do siebie pisać na forum- bez sensu.

Twoje zdanie poznał na temat Świata, Twoje rozumienie Biblii.

Nie oczekuję odpowiedzi, bo takowa nie jest tutaj potrzebna.

Bobo · Wysłany: Pon 16:42, 01 Mar 2010 Temat postu:

madźka. · Wysłany: Pon 18:25, 01 Mar 2010 Temat postu:

Nie martw się za lekcję to ja się biorę. Nie mam z tym problemów. Wesoly

Z resztą to i tak moja sprawa...

Bobo · Wysłany: Czw 14:39, 04 Mar 2010 Temat postu:

Piotr · Wysłany: Czw 16:11, 04 Mar 2010 Temat postu:

nie ma to jak dyskusja "na poziomie"

zacznijcie dyskutować na temat.

madźka. · Wysłany: Czw 18:10, 04 Mar 2010 Temat postu:

Oj, Bobo... co za wyobraźnia. Wesoly

Równie mogę wyjechać z granicę. A wtedy już się nie przyczynię nawet do Twojej emerytury.
Z resztą napisałam, że nie mam problemów z nauką, a więc się nie martw. Mruga

Bobo · Wysłany: Sob 14:23, 06 Mar 2010 Temat postu: