Moja droga

Marek MRB · Gość

W poprzednim mailu wykazałem że rozumowanie "Jesli w Biblii Skałą nazwano Boga, to Piotra nie można" jest błędne.
Wykazałem ponadto, że gdyby nawet (niesłusznie, jak postaram się udowodnić) tłumaczyć Piotr na "kamyk" to w niczym nie umniejszałoby jego powołania.

Teraz czas zajać sie tym czy Piotr rzeczywiście został nazwany Skałą?

Właściwie powinienem przytoczyć tylko jeden cytat, który kończy sprawę:
„A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas - to znaczy: Piotr.” /J 1,42b/

W odróżnieniu o Ew.Mateusza, gdzie występuje niejednoznaczność grecka (Petra, Petrus itd) aramejskie "Kefas" jest jednoznaczne i znaczy "Skała".
Piotr występuje pod imieniem Kefas także w innych księgach Nowego Testamentu: 1 Kor 1,12; 3,22; 9,5;15,5 ; Gal 1,18; 2,9.11.14.

To by właściwie kończyło temat Piotra-Skały - tak, został tak nazwany przez Jezusa, Ewangelia wg Jana nie pozostawia co do tego wątpliwości. Niemniej postaram się jeszcze w następnych mailach przybliżyć znaczenie relacji Mateusza.

Marek MRB · Gość

W poprzednim mailu wykazałem że Ewangelia Jana jednoznacznie mówi że Jezus nazywa Piotra Kefas, tj. Skałą.
Teraz przejdźmy do Ewangelii wg Mateusza:

Sporne wersety brzmią:
"(17)Na to Jezus mu rzekł: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony.
Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w Niebie.
(18)Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr ,i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.
(19)I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi,
Będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie./Mt 16,17-19/

Przyjrzyjmy się teraz temu tekstowi, słowo po słowie.

Werset 17
„Na to Jezus mu rzekł: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony.
Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w Niebie.”
Słowa te padają po pytaniu Jezusa „A wy za kogo Mnie uważacie?” i odpowiedzi Piotra „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”.
Chrystus oświadcza, iż słowa Piotra nie pochodzą od niego samego – z jego mądrości czy pobożności – lecz że Apostoł ma poznanie od Boga Ojca. Nie jest to więc odniesienie do „naturalnej” wiary Piotra, lecz do wiary płynącej z namaszczenia z Nieba. Zdanie chyba należy bardziej rozumieć jako rozeznanie namaszczenia Piotra niż pochwałę jego osobistej wiary.
Piotr nie został wybrany dla swych naturalnych zalet - otrzymał Łaskę od Boga dla pełnienia roli, „urzędu” jaki został mu powierzony przez Jezusa.

Werset 18
„Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr ,
i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.”

Sprawa 1 - ZMiana imienia, czyli protoplaści dwu przymierzy z Bogiem
Istota Mt 16:18 leży w nadaniu Szymonowi nowego imienia, co staje się znakiem szczególnego powołania. Jest to analogiczna sytuacja, jaka wystąpiła wobec Abrahama, który pierwotnie nazywał się Abram. Bóg, zawierając ze swoim Ludem Wybranym przymierze, tak się do niego zwrócił:
„Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów.” /Rdz 17,4-5/
Co ciekawsze, Abraham został – podobnie jak Piotr – nazwany „skałą”:
„Wejrzyjcie na skałę, z której was wyciosano, i na gardziel studni, z której was wydobyto. Wejrzyjcie na Abrahama, waszego ojca, i na Sarę, która was zrodziła.” /Iz 51,1b-2a/

(Ciekawostka : Abraham został nazwany skałą także w tradycji żydowskiej: „Gdy Gdy Bog zamierzal stworzyc swiat – pominal wszystkie pokolenia od Enocha az do potopu; ale gdy ujrzal Abrahama, który mial powstac powiedzial: Oto znalazlem skale na ktorej moge zbudowac i ustanowic swiat. Dlatego nazwal Abrahama skala, jak jest powiedziane (Izajasz 51:1) – Spojrzcie na skale, z ktorej jestescie wyciosani.” /Yalkut Szim’oni 766/

Obie zmiany imienia – Abram na Abraham i Szymon na Piotr (Kefas) mają tę samą genezę – zawarcie przymierza. Tak jak Abraham stał się nauczycielem, protoplastą i prawodawcą Ludu Wybranego - Izraela, podobnie Piotr staje się dla Ludu Wybranego Nowego Przymierza (Izraela duchowego Rz 2,28-29):

seniorem Ludu Wybranego Nowego Przymierza (1 Ptr 2,9) – Kościoła „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” /Mt 16,18/
prawodawcą w imieniu Boga („I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.” /Mt 16,19/)
nauczycielem „Po długiej wymianie zdań przemówił do nich Piotr: Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli.” /Dz 15,7/
pasterzem „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje. I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie? Odparł Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś owce moje. Powiedział mu po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie? Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje.” /J 21,15-17/

Zmiana imienia jest zabiegiem często stosowanym przy nadawaniu władzy, tak w kontekście urzędów duchownych jak i świeckich. Jest on obecny także w Biblii - nie tylko w zwyczajach Ludu Wybranego (np. w 2 Krn 36,4 czytamy że „król egipski ustanowił nad Judą i Jerozolimą jego brata Eliakima i zmienił mu imię na Jojakim” ).

Warto dokonać małego eksperymentu i przeczytać pierwsze rozdziały Dziejów Apostolskich pod kątem sprawowania prymatu przez Piotra – zupełnie jasno widać iż nic nie robiono bez jego wiedzy.
Greka i aramejski, czyli zajrzyjmy do oryginału
Wiersz 18 w oryginalnym zapisie wygląda następująco:
καγω δε σοι λεγω οτι συ ει πετρος και επι ταυτη τη πετρα οικοδομησω μου την εκκλησιαν και πυλαι αδου ου κατισχυσουσιν αυτης
Myślę że jaśniej będzie gdy przedstawimy tekst alfabetem łacińskim z tłumaczeniem poszczególnych słów:
DE LEGO - ja mówię
KAGO SOI - do ciebie
(razem należaoby chyba przetłumaczyć w sensie czasu continous - „ja mówię do ciebie teraz”)
HOTI SU EI PETROS - że ty jesteś Petros
KAI EPI TAYTE TE [color=blue]PETRA - i na tej skale
OIKODOMEO MOU EKKLESIA - zbuduję mój Kościół

Wyjaśnienia pełniejsze kluczowych słów:
PETRA
Ma różne znaczenia, wszystkie są na jeden temat:

kamień węgielny, może też dotyczyć gruntów kamienistych
skała
głaz

PETROS {pet'-ros}
kamień albo skała, względnie odłam skalny
W zdaniu występuje jako imię nadane Piotrowi – imię pochodzące od słowa petra, sugerujące zakotwiczenie, silne oparcie.
Petros nie występuje w NT inaczej, niż jako imię Piotra – jako takie bywa stosowane wymiennie z imieniem Kefas (od aramejskiego Kefa=Skała).
W Księgach Machabejskich dwukrotnie (2 Mch 1,16 i 4,41) słowo to użyte jest jako synonim kamienia (być może – zwłaszcza w pierwszym fragmencie – jako synonim odłamu skały).
Uwaga: Petros i Petra to oczywiście dziś dwa różne słowa. Petros tu oznacza imię człowieka które ma swój źródłosłów w słowie kamień, skała. Dokładniej: znawcy gramatyki greckiej twierdzą że w rzeczywistości w Septuaquincie petra i petros to to samo słowo, zmutowane w wyniku zjawiska heteroklizji - ten sam rzeczownik występuje pod postacią dwu różnych tematów (niekiedy zmienia także rodzaj). Tak właśnie jest ze słowem petra (rodzaju żeńskiego) które w wyniku heteroklizji zmienia się wyraz petros (rodzaju męskiego).

KAI {kahee}
Odpowiednik polskiego łącznika „i”, z tym że jest stosowany w sytuacjach gdy istnieje pewien związek przyczynowy pomiędzy łączonymi nim zdarzeniami.
Przykład:
Słowo KAI użyto w Mat 1,23:
IDEU PATHENOS EN GASTER ECHO KAI TIKTO HUIOS KAI KALEO AUTOS ONOMA EMMANNUEL
(pol. ” Oto Dziewica pocznie i (KAI) porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami.” )
Urodzenie Syna jest związane przyczynowo z poczęciem
Chociaż może być używane jako „a” w obu jednak wypadkach jest pozbawione polskiego znaczenia do podziału, oddzielenia, ale wprost przeciwnie, zawsze dotyczy połączenia, komasacji, części wspólnej.
Jak widać, tłumacz Biblii Gdańskiej dokonał wyraźnej „interpretacji” tekstu; zwrot: „a na tej opoce” nie jest obecny w tekście greckim. Tekst grecki zawiera zwrot „i na tej opoce” i to w znaczeniu że to iż na tej opoce będzie budowane jest związane z pierwszą częścią zdania.

EPI
odpowiednik polskiego „na”

TAYTE{tow'-tay}{tow'-tane}{tow'-tace}
Znaczy po polsku „to”, „to właśnie” ewentualnie „to konkretnie”.

TE
zaimek „tej”. Gdyby interpretacja „antypapistów” była poprawna, zaimek ten nie mógłby wystąpić w tym miejscu.

Całość KAI EPI TAYTE TE PETRA się tłumaczy: I na tej skale. Czyli cały zwrot brzmi w tłumaczeniu literalnym „a ja ci mowie: ty jesteś Piotr i na tej skale zbuduje mój Kościół” , przy czym imię Piotr wywodzi się ze słowa skała.
[b]Petra, Petros, Kefa, Kefas
W przytoczonym fragmencie zawarta jest gra słów - Petros (Piotr) i Petra (Skała), które odniesione są do Piotra (w narracji greckiej nie można było nazwać Piotra „petra” gdyż Petra to rodzaj żeński - nie ma greckiego imienia męskiego pochodzącego od skały innego niż imię Petros). Właściwym jego imieniem było Szymon, a nowe imię miało określać kim i czym miał być on dla Kościoła. Chrystus jako Izraelita słowa te wypowiedział po aramejsku , a nie po grecku. Piotr w scenie tej nazwany był imieniem Kefas(jak w J 1,42), a Kefa to skała, nie kamyk (por. rozróżnienie petra - skała i litos - kamień w Mt 27:60 oraz psephos - kamyk Ap 2:17). Potwierdza to zarówno rękopis syryjski w którym słowo Petra zastąpione jest słowem kefas, jak i pochodzący z II lub III wieku przekład na grekę (oryginał aramejski się nie zachował). Tłumacz poszukiwał analogii w grece, podobnej do analogii aramejskiej - imię Kefas zostało utworzone z wyrazu Kefa, podobnie więc imię Piotr - z wyrazu [b]Petra. Istotne jest to, iż nadanie imienia miało wymiar symboliczny.
Sprawę ostatecznie potwierdza wspomniane już wyżej wielokrotne użycie w NT wobec Piotra równoważnego aramejskiego imienia Kefas - jest to identyczna konstrukcja jak petra-Petros a przy tym nie ma w aramejskim słowa „kefas” określającego „kamień” (jest to wyłącznie imię pochodzące od kefa-skała).
(Jak pisałem, Imię Kefas jest wielokrotnie w Piśmie stosowane w zastępstwie imienia Piotr - J 1,42; 1 Kor 1,12; 3,22;9,5;15,5; Gal 1,18; 2,9.11.14)
Jest to gra słów nieprzekładalna na język polski – przede wszystkim dlatego że w naszym języku nie ma związku pomiędzy imieniem Piotrek a kamieniem czy skałą.

Kontekst zdania, a zwłaszcza użycie łącznika KAI (patrz tabela powyżej) wiąże nadanie imienia z drugą częścią (tj. budowaniem na skale) co świadczy o tym ze imię to wynika z owej „skały” – obie części zdania mówią o tym samym „obiekcie” tj. Piotrze

O fakcie iż obie części zdania mówią o Piotrze świadczy dobitnie użycie zaimka „tej”. Aby zachować obiektywizm, zastąpmy na chwilę „skalne” słowa symbolami XXXX i YYYY. Po takiej operacji rozważany fragment wygląda jak poniżej:
„A Ja ci powiadam, że ty jesteś XXXX, i na tej YYYY zbuduję Kościół mój”
Czy – Waszym, zdaniem – XXXX i YYYY to różne obiekty, czy ten sam?
Niezależnie od tego czy XXXX i YYYY oznaczałyby skałę czy kamień, pewne jest że tym „czymś” jest Piotr i na tym „czymś” budowany jest Kościół

Marek MRB · Gość

Jedziemy dalej…

Werset 19 – Klucze Piotrowe
„I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi,
Będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.”

Znaczenie symbolu kluczy
Werset „o kluczach” jest wyraźnym nawiązaniem zarówno do poprzedniego zdania, jak i do Izajasza 22,22-23 ( „Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się on tronem chwały dla domu swego ojca.” ). Mamy tu do czynienia z oddaniem w ręce Piotra kluczy, (kluczy domu Dawidowego) i wskazaniem mu do czego te klucze służą.
We wszystkich chyba symbolikach świata (w tym w symbolice biblijnej - patrz Iz 22:20nn., Ap 1:18, 3:7, 20:1 por. 9:1), oddanie kluczy w czyjeś ręce jest równoważne oddaniu temu komuś władzy.
To pełnomocnictwo jest bardzo mocne - nawiązuje do znanej w Izraelu konstrukcji prawnej „szaliah”. Słowo to oznacza pełne, absolutne pełnomocnictwo. Osoba tak upełnomocniona działała w imieniu mocodawcy - cokolwiek zadecydowała, było uznawane za decyzję mocodawcy (bez potrzeby jakichkolwiek potwierdzeń). Mocodawca nie mógł takiej decyzji unieważnić, bo unieważniałby własną decyzję. Takie pełnomocnictwa miał Eliezer - gdy wybrał Izaakowi żonę, ani on, ani Rebeka nie mieli cienia wątpliwości, że Abraham oraz Izaak ten wybór zaakceptują. Cytowane słowa Chrystusa o władzy kościelnej niewątpliwie nawiązują do owej instytucji.
Stanowczo nie miał co do tego także wątpliwości żaden z Apostołów - wszyscy respektowali bez najmniejszych uchybień prymat Piotra. Także Tertulian (ur.155) o kluczach Piotrowych uczył: „Bo nawet jeśli uważasz, że niebo jest zamknięte, to pamiętaj, klucze do niego Pan powierzył Piotrowi a przez niego Kościołowi” (Lekarstwo na ukłucie skorpiona).
Warto zauważyć, że Jezus – zgodnie z ówczesnymi zwyczajami – przekazując pełnomocnictwo przekazuje Piotrowi (podobnie jak wcześniej patriarchom Ludu Starego Przymierza) określenia odnoszące się do samego siebie. Dotyczy to nie tylko terminu „Skała”, ale także symbolu kluczy. Proszę porównać:
Odnośnie Jezusa:
„Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówi Święty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera.” /Ap 3,7/
Odnośnie Eliakima:
„Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy.” /Iz 22,22/
Odnośnie Piotra:
„I dam ci klucze Królestwa Niebios; i Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” /Mt 16,19/
Według Encyklopedii żydowskiej (Jewish Encyclopedia) „związywanie i rozwiązywanie” (’asar we-hittir) to hebrajski idiom w języku rabinów żydowskich oznaczający orzekanie o tym, co jest, a co nie jest dozwolone według Prawa (za: Aleksandra Kowal „Związywanie i rozwiązywanie” zamieszczonym na Apologetyce )

Czy papież dyktuje Niebu prawa?
Czy wypowiedziana przez Jezusa obietnica:
„I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” /Mt 16,19/
oznacza że Piotr może „dyktować prawa Niebu”?
Oczywiście nie !
Subtelności gramatyki greckiej (Czas podobny do angielskiego Future Perfect Passive) powodują że zwrot „będzie związane w niebie” jest czasowo zwrotem wcześniejszym niż „cokolwiek zwiążesz na ziemi”.( Analogicznie „będzie rozwiązane w Niebie” jest zdarzeniem wcześniejszym niż „rozwiążesz na ziemi”)
Zatem należałoby chyba rozumieć to zdanie w ten sposób:
„I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie tak jak jest związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie tak jak jest rozwiązane i w niebie.”
Jak widać jest to po prostu obietnica asystencji Ducha Świętego w rozsądzaniu o tym „jak jest związane i rozwiązane w niebie” - czyli nieomylności w orzekaniu o Prawdach Wiary. Nie ma mowy o narzucaniu czegokolwiek Bogu („Niebu”).
I chyba takiego właśnie rozwiązania należało się spodziewać - jest to logiczna konsekwencja przekazania (omawianego wcześniej) niesamowitego, bezwarunkowego pełnomocnictwa „kluczy”. Tak silne pełnomocnictwo musiało być jakoś zabezpieczone przed robieniem głupstw na „rachunek Boga”.
Jest to obietnica wykraczająca poza nieomylność - tłumaczy bowiem także dlaczego nawet papieże niegodni nie byli w stanie wydać np. dogmatu wbrew woli Boga.
Najlepszy komentarz do „władzy związywania i rozwiązywania” stanowi modlitwa, jaką przekazał apostołom Jezus: ,,...niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie.” /Mt.6:10/. Nieomylność ma zabezpieczać aby przekazywana nauka była zgodna „z tym co jest w Niebie”.
Jak widać, nieomylność jest raczej ograniczeniem władzy apostolskiej, niż przywilejem.

To tyle na razie. W następnym poście zajmę się określeniem "Głowa Kościoła".

Marek MRB · Gość

W poprzednich mailach przeprowadziłem dowód na to że:

Jezus nazwał Piotra Skałą (Kefa)
uczynił go protoplastą nowego Narodu Wybranego (tj.Ludu Kościoła)
powierzył Mu kierowanie Kosciołem
dał mu bardzo daleko idące obietnice i pełnomocnictwa.

Zajmę się teraz dla odmiany niektórymi zarzutami.
Padły tu np.słowa oburzenia na
określenie "Głowa Kościoła" względem papieża.
Jest to częste nieporozumienie, warto więc powiedzieć sobie wyraźnie, w punktach, czego naucza Kościół na ten temat, udowadniając wypowiedź cytatami z Katechizmu:

Primo:
Kościół niezmiennie naucza że Jezus jest Głową Kościoła, czyli odkupionej ludzkości, czyli Ludu Bożego. Prawda ta jest wielokrotnie wyłożona w Katechizmie. Oto dowody że Kościół tak własnie naucza:

Marek MRB · Gość

Kontynuujmy.
Rozważmy nazywanie papieża "ojcem"
Natanael przytoczył:

Marek MRB · Gość

Idziemy dalej w temacie „papiestwo w świetle Biblii”

Paś owce moje
Jezus lubił mówić o sobie jako o Pasterzu:
„Ja przyszedłem po to, aby /owce/ miały życie i miały je w obfitości.
Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce.”/J 10,10b-11/

(Pamiętamy: „Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście.”/Mt 23,8/
(Patrz też J 10,14.16; Mk 6,34; Mt 2,6; Hbr 13,20; 1 Ptr 2,25;5,4)
Tym bardziej zdumiewający jest dialog, jaki przeprowadził z Piotrem tuż przed Wniebowstąpieniem:
„A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra:
Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?
Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.
Rzekł do niego: Paś baranki moje.

I znowu, po raz drugi, powiedział do niego:
Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?
Odparł Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.
Rzekł do niego: Paś owce moje.

Powiedział mu po raz trzeci:
Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?
Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham.
Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje.
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz.
To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: Pójdź za Mną!” /J 21,15-19/

Jezus wyraźnie przenosi swoją służbę i tytuł na Piotra !
Jeszcze dziwniej brzmi ten dialog jeśli dodać, że na określenie miłości użyto w nim dwu różnych słów: agapao (w formie agapas me?) oraz fileo (pytająco fileis me?, w formie twierdzącej filo se).
Dialog brzmi mniej więcej tak:

Jezus: Szymonie, synu Jana, czy agapas me więcej aniżeli ci?
Piotr: Tak, Panie, Ty wiesz, że ja filo se.
Jezus: Paś baranki moje.

Jezus: Szymonie, synu Jana, czy agapas me?
Piotr: Tak, Panie, Ty wiesz, że filo se
Jezus: Paś owce moje.

Jezus: Szymonie, synu Jana, czy fileis me?
Piotr: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że filo se.
Jezus: Paś owce moje.

Często mówi się że agapeo to miłość wielka, bezinteresowna, ewangeliczna – a fileo to miłość „mniejsza”, braterska, więcej niż „lubić” ale mniej niż agapeo.
Jeśli tak, to należałoby rozumieć powyższą wymianę zdań w ten sposób, że Jezus przy każdym pytaniu „obniża poprzeczkę” Piotrowi, który uczciwie nie śmie powiedzieć – mając zapewne w pamięci swoje wyparcie się Chrystusa – że kocha go tym najwyższym rodzajem miłości. Jezus przystaje w końcu na to, iż Piotr kocha go „tylko” miłością fileo.
Przeciwko tej interpretacji przemawia jednak logika dialogu. Wydaje się że gdyby takie miało być znaczenie tej gry słów, dwie pierwsze odpowiedzi nie powinny zostać przez Jezusa skwitowane powierzeniem misji („Paś owce moje”).
Ponadto gdy spojrzymy na użycie słowa fileo w Nowym Testamencie, teza o „mniejszej miłości” jaką miałoby wyrażać nie do końca się potwierdza – użyte jest ono m.in. dla określenia miłości Jezusa do ludzi (Ap 3,19) oraz w dramatycznym wersecie J 15,13 ( „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.” ).
Co więcej, słowa pleon pleion tuton (przetłumaczone na „więcej aniżeli ci”) można tłumaczyć również jako „więcej aniżeli tych” (co byłoby nawiązaniem do Mt 20,37 „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. ”).
Niezależnie od tego jaka była wymowa owego pełnego napięcia trzykrotnego pytania Jezusa nie ma żadnych wątpliwości że powierzył On Piotrowi pasterzowanie w swoim Kościele.

(Niektórzy egzegeci twierdzą, ze zmiana słowa była synonimiczna i potraktowana wymogąmi stylistycznym – za tą hipotezą przemawia fakt że i czasownik „paść” został oddany dwoma różnymi słowami bosko i paimaino a paść ma raz owce a raz baranki)

Marek MRB · Gość

Zajmijmy się teraz Sprawą sukcesji

Pismo Święte
Natychmiast po ustanowieniu Piotra Skałą Kościoła Jezus wypowiada następujące słowa:
„Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.”/Mt 16,19/
Słowa te oznaczają między innymi, że jeżeli Piotr ustanowił sukcesję, to ona jest…
Inna rzecz, że mało prawdopodobne, by była ona pomysłem Piotra. Mamy wiele przykładów, że słowa które Jezus wypowiada do apostołów skierowane są w Jego zamyśle także do następnych pokoleń. Trzy przykłady:

Jezus, ustanawiając Eucharystię, mówi do apostołów „to czyńcie na moją pamiątkę” /Łk 22,19/ - a przecież w Pierwszym Liście do Koryntian czytamy iż ma ona być sprawowana aż do Powtórnego Przyjścia Jezusa ( „Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie.” /1 Kor 11,26/)
Paweł obiecuje Koryntianom umocnienie przez Ducha Świętego „aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa”/1 Kor 1,8b/ - a przecież żaden z nich nie dożyje Paruzji
Jezus powierzył apostołom misję nauczania i chrzczenia, dodając jednocześnie „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” (patrz Mt 28,19-20). Jasne jest więc, że miał na myśli także ich następców

Wróćmy zresztą do Mt 16,18: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.”.
Jak wspominałem, użyty tu spójnik (podkreślony w tłumaczonym cytacie) ma w grece – inaczej niż w języku polskim – znaczenie „przyczynowe” (a więc „nie przemogą” bo „zbuduję na tej skale).
Ponieważ Kościół trwa i ma trwać aż do Paruzji (powtórnego przyjścia Chrystusa) więc fundament ten musi trwać.

Jak rozpoznać tego, który jest prawowitym pasterzem?
Jezus dał na to następującą odpowiedź:
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem.
Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec.” /J 10,1-2/
Bramą jest sam Jezus (J 10,9).
Tylko Jezus jest prawowitym Pasterzem (J 10,11) – tylko on może przekazać swoje pasterzowanie. On sam powiedział do Piotra „Paś owce moje” (J 21,16)

Sukcesja nie była obca wczesnemu Kościołowi. Co więcej, wiemy nawet w jaki sposób owa sukcesja była przekazywana – działo się to podobnie jak dziś - przez nałożenie rąk. Św. Paweł tak pisał do Tymoteusza:
„przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk.” / 2 Tm 1,6/
„Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez nałożenie rąk kolegium prezbiterów.” /1 Tym 4,14 - patrz też 2 Tm 5,22)
Tym napomnieniom towarzyszy polecenie: „co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych” (2Tm 2,2).
Kaznodzieje głosząc Ewangelię szli od miasta do miasta. Powstałe z nawróconych gminy nie były autonomiczne, lecz podlegały „starszym”, ustanawianym przez apostołów:
„Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli” /Dz 14,23/
Nie była to bynajmniej funkcja tytularna – wiązała się zarówno z uprawnieniami jak i odpowiedzialnością:
„Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać sprawę z tego.” /Hbr 13,17a/
Bóg ustanowił pewne zasady i szanuje te (własne) ustanowienia. W Dziejach Apostolskich znajdujemy zdumiewający fragment:
„Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty:
Wyznaczcie mi juz Barnabe i Szawla do dzieła, do którego ich powołałem.
Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rak, wyprawili ich.” /Dz 13,2-3/
Bóg - Duch Święty mówi „wyznaczcie mi” - nie robi tego sam, lecz każe zrobić to tym, którym dał władzę nakładania rąk !
W/w posługi po Apostołach mieli przejąć inni, na których nałożono ręce - i przekazanie jakiejkolwiek odpowiedzialności wyraźnie w ten właśnie sposób się odbywało, a momentem zaistnienia funkcji było właśnie owo nałożenie.

Aby zobaczyć czy tak właśnie rozumieli sprawę wcześni chrześcijanie, przejrzyjmy Świadectwa wczesnochrześcijańskie :
Aby się upewnić, że dobrze rozumiemy Pismo dobrze jest sprawdzić jak rozumieli je Ci, którzy mieli możliwość słuchania nauki apostołów (a niektórzy nawet Jezusa).
Sukcesja(gr. diadoche) pojawia się w najstarszych pismach chrześcijańskich. Oto św.Klemens, czwarty biskup Rzymu pisał w roku 95 (a więc w czasie, gdy św. Jan jeszcze żył i dopiero zabierał się do napisania Apokalipsy):
„Także i nasi Apostołowie wiedzieli przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będą spory o godność biskupią. Z tego też powodu, w pełni świadomi, co przyniesie przyszłość wyznaczali biskupów i diakonów, a później dodali jeszcze zasadę, że kiedy oni umrą inni wypróbowani mężowie mają przejąć ich posługę” (List do Kościoła w Koryncie)
Wiemy, że przekonanie to było silne także później. Tertulian (ur. 155r.) w Preskrypcji przeciw heretykom pisał:
„Kościół (...) rzymski powołuje się na ustanowienie Klemensa przez Piotra...”
W tym samym dziele pisze on wprost o niezbędności sukcesji:
„Podajcie początek waszych kościołów i ukażcie nieprzerwalny szereg waszych biskupów, iżby pierwszy biskup jednego z Apostołów lub mężów apostolskich miał za poprzednika, albowiem w ten sposób dopiero apostolskie kościoły mogą wykazać swe pochodzenie i początek (...) każdy kto by chciał nauczać w Kościele i swą naukę podawać za naukę Apostołów, ma najpierw wykazać czyim jest następcą”
Święty Klemens Aleksandryjski (ur.150 - nie mylić z poprzednio cytowanym św.Klemensem Jerozolimskim):
„Ale, na szczęście, owi nauczyciele, którzy strzegą prawdziwego przekazu błogosławionej nauki, bezpośrednio od świętych Apostołów: Piotra, Jakuba, Jana i Pawła pochodzącej, a która syn po ojcu przejmował (...), przybyli, dzięki Bogu, i do nas, aby w naszych duszach złożyć nasienie, stanowiące dziedzictwo po przodkach i Apostołach” ./Kobierce/
W roku 160 Hegezyp napisał Historię Kościoła, w której zamieścił m.in. takie stwierdzenie: „W każdym mieście, w którym zachowano nieprzerwalne następstwo biskupa, życie kościelne odpowiada nauce Prawa, Proroków i Pana” .

Marek MRB · Gość

Porozmawiajmy teraz o Nieomylności papieskiej

Marek MRB · Gość

Teraz przerywnik - sprawa nie doktrynalna, ale praktyczna.
Napisano tu na forum:

siemargl

Uprawiamy "mentalny onanizm" drodzy forumowicze. Skierujcie swoją uwagę na Słowiano - Aryjskie Wedy. Oczywiście nikogo nie zmuszam.

Marek MRB · Gość

Czy wyjaśniłem wszystkie wątpliwości, czy mogę jeszcze w czymś w tym temacie pomóc?